Absinthii herba
Ziele piołunu FP X

Surowiec stanowią wysuszone, ulistnione i kwitnące szczyty pędów lub same liście odziomkowe bylic piołun. Surowiec może być również mieszaniną pędów i liści. Ziele piołunu zbiera się w czasie kwitnienia, a następnie suszy w temperaturze nieprzekraczającej 35 C.
Surowiec musi zawierać nie mniej niż 2ml/kg olejku eterycznego, a wskaźnik goryczy musi być nie mniejszy niż 10 000. Surowiec zalicza się do wykazu B.

Goryczowe laktony seskwiterpenowe z grupy gwajanu: absyntyna i anabsyntyna, które podczas destylacji przekształcają się w chamazulen i dihydrochamazulen Występuje także olejek eteryczny (ok.. 0,5 %), który zawiera azuleny, tujon, tujol, felandren, bisabolen i inne. Oprócz tego surowiec zawiera flawonoidy, lignany, garbniki.
 

Stomachicum, digestivum, cholagogum, cholereticum, spasmolyticum, antiparasiticum.
Ziele piołunu należy do surowców goryczowo-aromatycznych (amara-aromatica). Oznacza to, że surowiec zawiera zarówno związki goryczowe jak i olejek eteryczny. Gorycze, na drodze odruchowej, pobudzają wydzielanie soku żołądkowego. Składniki olejku również wykazują takie działanie, głównie poprzez podrażnienie receptorów węchowych. Olejek zawarty w surowcu posiada działanie spazmolityczne w obrębie mięśni gładkich przewodu pokarmowego. Działa również przeciwbakteryjnie. Ziele piołunu poprawia wytwarzanie i przepływ żółci do dwunastnicy. Ze względu na pobudzanie łaknienia wyciągi z bylicy uważane są za środki o działaniu ogólnie wzmacniającym. Zewnętrznie wyciągi alkoholowe z piołunu (tujon) działają trująco na pasożyty skóry (wszy i świerzbowce) oraz na owsiki (Oxyuris).
Z surowca przyrządza się napary i nalewki. Ziele piołunu jest również jednym ze składników absyntu.
Wskazania: Brak łaknienia (również stosowany w okresie rekonwalescencji), anoreksja, przewlekły nieżyt żołądka i jelit szczególnie z towarzyszącym im zmniejszeniem wydzielania żółci i soku żołądkowego.
Uwagi: Nie stosować przy hemoroidach i krwawieniach z przewodu pokarmowego. Nie stosować dłużej niż 4 tygodnie. Nie stosować w ciąży i u kobiet karmiących. Wyciągi podawane w większych dawkach lub przez dłuższy czas powodują zawroty głowy i zwiększenie agresywności. Jest to zawiązane z obecnością w surowcu toksycznego tujonu.
 

Roślina ta występuje w strefie klimatu umiarkowanego. W Polsce jest pospolitym chwastem. Surowiec zbiera się ze stanu naturalnego i z upraw.

Główną masę surowca stanowią liście i koszyczki kwiatowe. Liście i pędy są szaro-srebrzyście owłosione. Liście szczytowe podzielone, całobrzegie, lancetowate lub łopatkowate. Kwiatostan w postaci luźnej wiechy. Koszyczki kuliste, lekko zwisłe, otoczone dwoma rzędami dachówkowato na siebie zachodzących listków okrywy. Składają się one z żółtych kwiatów rurkowatych, z których brzeżne są żeńskie, a środkowe - obupłciowe. Na łodygach widać zazwyczaj 5 podłużnych bruzd. Zapach jest swoisty, aromatyczny. Smak wybitnie gorzki.
Zapach jest swoisty, aromatyczny. Smak długotrwale gorzki.

Sproszkowany surowiec ma zielonkawoszary kolor. W preparacie widoczne są charakterystyczne włoski okrywające T-owate. Na skórce występują amonocytyczne aparaty szparkowe. Widać gruzły szczawianu wapnia. We wgłębieniach skórki znajdują się włoski gruczołowe typ Compositae.

Ostatnia aktualizacja: 2016-07-07