Powrót na stronę główną

Herba


Szukaj w serwisie:

Język obsługi bazy:



Wypożyczalnia
koncentratorów tlenu

STRONA GŁÓWNA BAZA SUROWCÓW FITOCHEMIA ALKALOIDY
Folium Flos Herba Fructus Semen Cortex Radix Rhizoma Varia

Hyperici herba
Ziele dziurawca FP X

Herba Hyperici style=

 

Powiększ zdjęcie Zdjęcie mikroskopowe Rysunki tego surowca
ang.:  St. John's wort
 
Roślina: 
 
Hypericum perforatum - Dziurawiec zwyczajny Zdjęcia rośliny Zobacz rycinę !!
Rodzina:  Hypericaceae (Guttiferae) - dziurawcowate (soczne)

Opis surowca: 

Surowcem są całe lub pocięte szczytowe części pędów dziurawca zebrane w okresie kwitnienia. Surowiec musi zawierać nie mniej niż 0,08% sumy związków diantronowych w przelicz. na hiperycynę. Ziele zbiera się w początkowym okresie kwitnienia i suszy w cieniu w temperaturze nieprzekraczającej 40 C.

Związki czynne: 

Surowiec zawiera flawonoidy: pochodne kwercetyny - hyperozyd, izokwercytryna i rutozyd. Oprócz tego zawiera olejek (pinen) i związki diantronowe - hiperycyna i pseudohiperycyna oraz garbniki katechinowe, leukocyjanidyny. Duże znaczenie dla działania surowca mają również ksantony. Świeże kwiaty zawierają podatną na rozkład w czasie suszenia hyperforynę.
 

Działanie: 

Spasmolyticum, cholagogum, cholereticum, antidepressivum, antiphlogisticum, dermaticum.
Dziurawiec jest jedną z najbardziej wielokierunkowo działających roślin leczniczych. Jego działanie jest jednak uzależnione od sposobu przygotowania jego preparatów. Wodne wyciągi z dziurawca zawierające głównie dobrze rozpuszczalne w wodzie substancje czynne (flawonoidy, fenolokwasy), które wykazują działanie przeciwskurczowe na mięśnie gładkie. Stosowane są one najczęściej w schorzeniach przewodu pokarmowego oraz w chorobach wątroby - jako preparaty żółciopędne i żółciotwórcze. Stosowane na błony śluzowe i uszkodzenia skóry działają ściągająco, przeciwzapalnie i antyseptycznie, co związane jest z obecnością garbników i obecnej w świeżym surowcu hyperforyny - substancji o udowodnionych właściwościach antybiotycznych.
Po podaniu większych dawek alkoholowych lub olejowych wyciągów z dziurawca obserwuje się z kolei działanie antydepresyjne. Kiedyś działania te wiązano z zawartą w surowcu hiperycyną. Obecnie uważa się, że za takie działanie odpowiadają również inne substancje np.: ksantony będące inhibitorami MAO-1. Wyciągi z dziurawca są skuteczne w krótkotrwałym leczeniu łagodnej i umiarkowanej depresji. Dają przy tym mniej działań niepożądanych niż leki syntetyczne.
Wskazania: Wodne wyciągi w chorobach wątroby i woreczka żółciowego połączonych z niedostatecznym wydzielaniem żółci, w stanach skurczowych przewodu pokarmowego. Wyciągi alkoholowe i olejowe w lekkiej i średniej depresji. Zewnętrznie (obecnie rzadkie wykorzystanie) wodne wyciągi stosowało się w leczeniu jako preparaty o działaniu przeciwzapalnym na trudno gojące się rany, oparzenia i owrzodzenia.
Uwagi: Zawarta w alkoholowych i olejowych preparatach z dziurawca hiperycyna zwiększa wrażliwość skóry na słońce, dlatego preparaty, które ją zawierają nie są zalecane w okresie letnim. Wykazano też, że takie preparaty mają wpływ na skuteczność innych leków - szczególnie hormonalnych preparatów antykoncepcyjnych czy doustnych leków przeciwzakrzepowych. Działanie takie wynika z faktu, że hiperycyna pobudza enzymy mikrosomalne odpowiedzialne między innymi za rozkład tych leków.
 

Stanowiska: 

Pospolita roślina klimatu umiarkowanego rośnie w Azji i Europie. W Polsce powszechna na łąkach i ugorach. Surowiec pochodził do niedawna ze stanowisk naturalnych, obecnie jest pozyskiwany głównie z upraw.

Wygląd  zewnętrzny: 

W surowcu znajdują się brązowożółte promieniste kwiaty, zebrane na szczytach pędów w gęste baldachogrona. Kwiaty 5-krotne, słupek górny, na płatkach widoczne są ciemno zabarwione zbiorniki hiperycyny. Na działkach widać zbiorniki olejkowe - przeświecające.
Łodygi walcowate, puste, nieowłosione. Liście lancetowate lub eliptyczne, całobrzegie wykazują obecność przeświecających zbiorników olejkowych, dzięki czemu blaszka wydaje się podziurawiona - stąd pochodzi nazwa rośliny.

Cechy  anatomiczne: 

Szparki otoczone są 3-5 komórkami i występują tylko na stronie dolnej liści. W liściach i w działkach kielicha występują zbiorniki olejkowe z zielonawą treścią, na brzegach liści i w płatkach korony zbiorniki wypełnione czerwoną hiperycyną. W sproszkowanym surowcu widoczne gruzły szczawianu wapnia i liczne ziarna pyłku z 3 ujściami łagiewkowymi i gładką egzemą. Widać również fragmenty wielobocznych komórek skórki o zgrubiałych perełkowatych ścianach.

  


Ostatnia aktualizacja: 2016-07-07


Webmaster Ejsmont Łukasz | Reklama
©2005-2023 Farmakognozja Online