Pod względem fizykochemicznym śluzy są mieszaninami związków polisacharydowych o charakterze koloidalnym. W skład śluzów wchodzą zarówno związki monopolisacharydowe jak i heteropolisacharydowe.
Ze względu na obecność w śluzach innych substancji można podzielić je na te o charakterze kwaśnym i te o charakterze obojętnym. Śluzy kwaśne zawierają miedzy innymi kwas D-glukuronowy, D-galakturonowy, reszty siarczanowe czy fosforanowe. Śluzy obojętne pozbawione są takich substancji, które nadawałyby im charakter kwasowy, a zawierają substancje o charakterze obojętnym np. pentozy, heksozy i alkohole cukrowe (wymienione związki obojętne występują też w śluzach kwaśnych).
Z punktu widzenia fizjologii roślin śluzy pełnią rolę substancji zapasowych posiadających zdolność wiązania wody i mogą stanowić cześć ściany komórkowej, bądź występować we wnętrzu komórek roślinnych, czasem specjalnie wydzielonych i przystosowanych do tego celu.
Do najbardziej charakterystycznych właściwości fizykochemicznych śluzów zaliczyć należy przede wszystkim zdolność do pęcznienia, ciągliwość wodnych zawiesin koloidalnych i zdolność do tworzenia żeli. Do oznaczania wartości surowców śluzowych stosuje się metodę wiskozometryczną (pomiar ciągliwości) lub tak zwany indeks pęcznienia, czyli objętość jaką po 4 godzinnym namaczaniu zajmuje 1 g surowca.
Ostatnia aktualizacja: 2005-02-12